Z dziennika berlińskiego Maksa Frischa (Czarne) w księgarniach już 13 września. Książkę opracował i podał do druku Thomas Strässle przy współpracy Margit Unser.

Max Frisch (1911–1991) był jednym z czołowych twórców literatury niemieckiej XX wieku. Niedługo po przeprowadzce do Berlina zaczął prowadzić codzienne zapiski, które złożyły się na dzieło unikatowe w jego dorobku literackim. Autor zażądał jednak, by z uwagi na bardzo osobisty charakter notatki te opublikowano dopiero po dwudziestu latach od jego śmierci.

Ideowy spadkobierca Bertolda Brechta, przyjaciel Güntera Grassa i Uwe Johanssona, mistrz portretu psychologicznego, wnikliwy obserwator sytuacji politycznej, mieszkaniec Berlina Zachodniego śledzący zmiany po drugiej stronie muru, moralista wnikliwie przyglądający się relacjom międzyludzkim, starzejący się pisarz świadomy swojej sławy, mąż dużo młodszej kobiety – autor Homo faber i Stillera daje się poznać z wielu stron.

„To nie jest brulion, tylko książka, od początku do końca skomponowana, prywatne zapiski też są na czysto, precyzyjnie sformułowane, to nie takie sobie notatki. Przymus formułowania jest ważny, inaczej zostaje tylko użalanie się nad sobą” – ta myśl przyświeca Frischowi w czasie pisania dziennika, który zaczyna w momencie przeprowadzki do nowego mieszkania w roku 1973, a kończy w chwili wyjazdu do USA rok później.

Max Frisch (15 maja 1911–4 kwietnia 1991) – szwajcarski dramaturg i pisarz. Na początku kariery pracował w redakcji „Neue Zürcher Zeitung”. W latach 1933–1935 odbył podróż po południowej i wschodniej Europie, której owocem była jego pierwsza powieść Jürg Reinhart. Eine sommerliche Schicksalsfahrt, nagrodzona przez Swiss Schiller Foundation (1935). W 1940 roku ukończył studia architektoniczne i dwa lata później otworzył własne studio projektowe. W roku 1951 wyjechał na stypendium Rockefellera do USA, a w roku 1955 zamknął prowadzone przez siebie biuro architektoniczne i poświecił się wyłącznie literaturze. W powojennej twórczości, z charakterystyczną dla swoich dzieł ironią, skupiał się na problematyce związanej z indywidualnością, tożsamością, odpowiedzialnością, moralnością i polityką, krytykując faszyzm i inne przejawy totalitaryzmu. Wielokrotnie nagradzany, m.in. Nagrodą im. Georga Büchnera (1958), Międzynarodową Nagrodą Neustadt (1986) i Nagrodą im. Heinricha Heinego (1989). W polskim przekładzie ukazały się m.in. Stiller (1960), Homo Faber (1959), Montauk (1978), wybór opowiadań Sinobrody (2002), Dziennik 1946–1949 i 1966–1971 (2015), a także dwa tomy Dramatów zebranych (2016).