Iskry wznawiają „Pamiętniki” Eryka Lipińskiego.
Słodko-gorzka opowieść jednego z najbardziej znanych karykaturzystów polskich, który był inicjatorem powołania do życia pisma satyrycznego „Szpilki”, a także pomysłodawcą i założycielem Muzeum Karykatury w Warszawie.
Obecne wydanie Pamiętników zostało wzbogacone reprodukcjami plakatów i rysunków autora. Dołączono także pierwodruk listów Eryka Lipińskiego do żony z sierpnia 1944 roku z Saskiej Kępy, gdzie zastało go powstanie warszawskie i skąd mógł się jedynie przyglądać płonącej Warszawie, martwiąc się o najbliższych.
Dzieciństwo w Moskwie, szkolne lata i studia na ASP w Warszawie, przedwojenne środowisko artystyczne i pierwsze sukcesy opisuje autor w humorystycznej formie. W czasie wojny był więziony w Oświęcimiu i na Pawiaku. Pracując jako sanitariusz w Dulagu w Pruszkowie, uratował wielu ludzi od wywózki.
Po wojnie zajął się m.in. projektowaniem plakatów filmowych i teatralnych (był jednym z twórców Polskiej Szkoły Plakatu i organizatorem pierwszego Biennale Plakatu), ilustrowaniem książek i pism, pisaniem humorystycznych tekstów do kabaretów i „publigrafiką”.
Był jednym z inicjatorów i pierwszym przewodniczącym Społecznego Komitetu Opieki nad Cmentarzami i Zabytkami Kultury Żydowskiej w Polsce. Za ukrywanie w czasie okupacji przyjaciół pochodzenia żydowskiego został w 1991 roku uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
W Państwowym Wydawnictwie Iskry wydał kilka książek, ale największym powojennym wyzwaniem było stworzenie Muzeum Karykatury, jednego z pierwszych na świecie, które istnieje do dziś i nosi jego imię.
Eryk Lipiński urodził się 12.07.1908 r. w Krakowie. Zmarł 27.09.1991 r. w Warszawie.
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u prof. Tadeusza Pruszkowskiego, prof. Edwarda Bartłomiejczyka i prof. Władysława Daszewskiego.
W 1928 r. zadebiutował jako karykaturzysta w tygodniku „Pobudka” zamieszczając polityczne rysunki wyborcze. Był współzałożycielem tygodnika satyrycznego „Szpilki” i redaktorem naczelnym w latach 1935–1937 oraz 1946–1953. W 1935 r. był członkiem postępowej grupy plastyków „Czapka frygijska”.
Zajmował się karykaturą, plakatem, scenografią, ilustracjami książek dla dzieci i wydawnictw satyrycznych. Pisał felietony i teksty kabaretowe. W swojej karierze artystycznej zdobył wiele nagród w kraju i zagranicą. Był wielokrotnie odznaczony. Był autorem lub współautorem wielu książek poświęconych satyrze i humorowi.
Był założycielem i dyrektorem Muzeum Karykatury w Warszawie.