Trans, Dostojewski, Rosja, czyli o filozofowaniu siekierą. Drugie wydanie książki Cezarego Wodzińskiego (słowo/obraz terytoria).
Dostojewski otwiera przed nami Rosję. Ba, otwiera! – roztrzaskuje siekierą z rozmachem i hukiem wiekowe wieko biezdny. Ale także Rosja otwiera nam dostęp do Dostojewskiego. I potrafi to zrobić z równym impetem, posługując się tym samym co on narzędziem. Co tam siedzi w „środku”? Żeby zobaczyć, co ma w głowie Dostojewski, trzeba – podpowiada nam z głębi swych dusznych dziejów duchowych Rosja – użyć siekiery. Żeby ujrzeć wnętrzności Rosji, warto – zaleca biegły w anatomii „duszy rosyjskiej” Dostojewski – rozpłatać ją siekierą.
Zdemolujmy pewien porządek. Nie po to, by przyglądać się – z bezpiecznego dystansu – zdemolowanemu krajobrazowi. Przeciwnie – żeby dojrzeć możliwość innej konstelacji, złożonej ze zdemolowanych fragmentów.
Cezary Wodziński, (1959–2016), Filozof, wykładowca, tłumacz, eseista. Autor książek: Wiedza a zbawienie (1991), Cóż po filozofie? Eseje (1992), Filozofia jako sztuka myślenia (1993, 2000), Heidegger i problem zła (1994, 2007), Hermes i Eros. Eseje drugie (1997), Wielkie wędrowanie (1998), Światłocienie zła (1998), Pan Sokrates. Eseje trzecie (2000), św. Idiota. Projekt antropologii apofatycznej (2000, 2009), Trans, Dostojewski, Rosja, czyli o filozofowaniu siekierą (2005), Nic po ironii. Eseje czwarte (2006), Między anegdotą a doświadczeniem (2007), Logo nieśmiertelności. Przypisy Platona do Sokratesa (2008), Kairos. Konferencja w Todtnaubergu. Celan – Heidegger (2010), Esseje pierwsze (2014), Odys gość. Esej o gościnności (2015), Metafizyka i metapolityka (2016).