Dziennik ukraiński

Dziennik ukraiński Andrieja Kurkowa (Noir Sur Blanc) to Notatki z serca protestu – jak określił  w podtytule sam autor.
Kurkow od ponad trzydziestu lat pisze dzienniki, przekonany, że to one właśnie opisują aktualne wydarzenia i toczące się życie, lepiej niż wszystkie podręczniki historii. Mieszkając w samym centrum Kijowa, zaledwie kilkaset metrów od Majdanu, każdego dnia jest świadkiem dramatycznych wydarzeń, które zaczęły się na Ukrainie w listopadzie 2013 i trwają do dziś. Zdecydował się opublikować swoje półroczne zapiski, żeby zdać z nich szczegółową relację czytelnikom na całym świecie. Pisze: […] z balkonu widzimy dym palących się barykad, słyszymy eksplozje granatów i strzały, w mieszkaniu, z którego regularnie wychodzimy, żeby pójść do pracy, na Majdan czy gdziekolwiek indziej. Przez cały ten czas życie się toczy, nie zatrzymuje się ani na chwilę. […] Życie podczas rewolucji, życie w oczekiwaniu na wojnę, która także teraz, kiedy piszę te słowa, wydaje się bardzo bliska, o wiele bliższa, niż była jeszcze tydzień temu”.

Andriej Kurkow – ukraiński pisarz, dziennikarz, autor scenariuszy, piszący po rosyjsku. Urodził się w 1961 r. w Budogoszczy w okręgu leningradzkim. Jeszcze jako dziecko przeniósł się wraz z rodzicami do Kijowa i tam mieszka wraz z żoną i trójką dzieci do dziś. Po maturze studiował w Instytucie Pedagogicznym Języków Obcych i otrzymał magisterium z języków angielskiego i francuskiego.
Jeszcze w czasie studiów (pierwsza połowa lat 80-tych) napisał swoje pierwsze powieści: Nie priwiedi mienia w Kengaraks i 11 nieobykowiennostiej iż żizni cziepuchonosikow, ich druziej i znakomych– powieść dla dzieci. Jednak te utwory, podobnie jak późniejsze, mogły być opublikowane dopiero po upadku Związku Radzieckiego – ich styl fantasmagorycznego absurdu nie miał nic wspólnego z obowiązującym wówczas kanonem realizmu socjalistycznego. Brak możliwości publikacji nie zniechęcił Kurkowa – jeździł po kraju i czytał swoje książki w różnego rodzaju klubach i czytelniach, nocując i żywiąc się u prywatnych osób. Później wspominał ten okres swego życia jako wyjątkową, pełną romantyzmu epokę, kiedy przyjaźń była ważniejsza od największych nawet pieniędzy.
W 1987 r. poślubił obywatelkę brytyjską, a rok poóźniej został członkiem angielskiego Pen-Clubu. Pisał kolejne powieści i scenariusze filmowe. Sławę w Europie Zachodniej przyniosła mu wydana w 1996 r. powieść Kryptonim „Pingwin” (w wersji niemieckiej Picnick auf dem Eis, w angielskiej – Death and the Pinguin, we francuskiej – Le pinguin). Kurkow był pierwszym pisarzem z byłego ZSRR, którego książka znalazła się w dziesiątce najlepiej sprzedających się w Europie; w USA wznawiano ją pięć razy. W 1997 r. jego scenariusz do filmu Pryjatel’ nebiżczyka był nominowany do Europejskiej Nagrody Filmowej, a sam film pt. L’ami du défunt (sfinansowany głównie przez rząd francuski) odniósł wielki sukces w osiemnastu krajach świata, m.in. w USA. W 1998 r. Andriej Kurkow został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej, a w 2003 r. wybrany sekretarzem Związku Pisarzy Ukrainy.
Nakładem Noir sur Blanc ukazały się jego powieści Ostatnia miłość prezydenta (2007 r.), Prawo ślimaka (2009) oraz Dobry anioł śmierci (2010).
Kurkow umiejętnie łączy w swoich powieściach wątki sensacyjne z obserwacją obyczajową i psychologiczną. Największe walory jego prozy to wartka, wciągająca akcja, subtelny humor i stworzenie sugestywnego obrazu ukraińskiej rzeczywistości.