Po raz pierwszy wydany w całości – publikowany wcześniej w latach 1954-1969 na łamach paryskiej „Kultury” – Notatnik niespiesznego przechodnia Jerzego Stempowskiego (Więź) jest zbiorem refleksji na różne tematy najwybitniejszego polskiego eseisty XX wieku, mieszkającego od 1940 roku w Szwajcarii.
Autor pisze o literaturze, polityce, malarstwie, muzyce, architekturze, motoryzacji, teatrze, balecie, krajobrazach… wykorzystując rozmaite formy literackie: esej, recenzję, dziennik podróży. Obowiązkowa lektura dla wszystkich zainteresowanych kulturą polską XX wieku.
Jerzy Stempowski (1893–1969), eseista, epistolograf, krytyk literacki, tłumacz.
W 1911 r. zdał eksternistycznie maturę w Niemirowie na Podolu i rozpoczął studia historyczne i medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które kontynuował w Monachium, Genewie, Zurychu i Bernie.
W 1920 r. pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W tym też roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1923-1926 był korespondentem Polskiej Agencji Telegraficznej w Berlinie. W 1926 r. był urzędnikiem w Biurze Prezydium Rady Ministrów, od 1929 r. pracował w Państwowym Banku Rolnym. Równocześnie wykładał w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej.
Debiutował w 1924 r. esejem-relacją wydanym pod pseudonimem Brat Serafin (wrażenie z pobytu w Holandii i Niemczech zimą 1923/24 r.) pt. „Pielgrzym” (wyd. „Biblioteka Pstrokońska”).