Ospa 1963. Alarm dla Wrocławia Jerzego Bogdana Kosa w wydawnictwie Warstwy, wydanie II zmienione. Polecamy.
Epidemia ospy z 1963 roku bez wątpienia była jednym z ważniejszych wydarzeń w historii Wrocławia, zwłaszcza w XX wieku, po II wojnie światowej. To, jak wpłynęła ona na miasto, w zestawieniu z tym, jak mogła wpłynąć, do dziś robi wrażenie. Książka Jerzego Bogdana Kosa w plastyczny sposób przedstawia obraz ówczesnej rzeczywistości. Wyostrza ogólne wyobrażenie, jakie można mieć na temat trudnej sytuacji współczesnego miasta dotkniętego zarazą, unaocznia wiele szczegółów, które wraz z upływem lat zacierały się w ludzkiej świadomości lub zostały z niej wyparte, a które po lekturze uzmysławiają czytelnikom skalę grozy i wysiłku, jaki włożono w walkę z wirusem.
Książka jest wznowieniem jednej z ważniejszych publikacji dotyczących wrocławskiej epidemii, tzn. Epitafium dla ospy (1991). Jest to edycja poszerzona, zaktualizowana i uzupełniona o nowe fakty i informacje, które ujrzały światło dzienne w ostatnich latach. Jest ona także poniekąd summą publikacji o tej tematyce, gdyż zawiera bogaty przegląd literatury poświęconej tej sprawie oraz cenną bibliografię.
Publikacja prezentuje różnorodny materiał, od narracji reportażowej, po przytoczone rozmowy z pierwszoplanowymi uczestnikami wydarzeń, wspomnienia, kronikę, dziennik, ale i podsumowanie całokształtu refleksji nad ówczesną sytuacją miasta i służby zdrowia. Sam opis procedur i struktur reagowania godny jest odnotowania jako świadectwo historyczne. Książa ta to interesujący w wielu wymiarach dokument tamtych czasów.
Jerzy Bogdan Kos, urodzony w 1931 roku. Lekarz, specjalista chorób zakaźnych, absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej we Wrocławiu (1955). Wieloletni ordynator Oddziału Chorób Zakaźnych i dyrektor Rejonowego Szpitala Zakaźnego w Będkowie koło Trzebnicy. W okresie epidemii ospy w 1963 roku rejonowy konsultant w zakresie diagnostyki. Od lat studenckich związany z życiem literackim Wrocławia, współzałożyciel m.in. Unii Polskich Pisarzy Medyków (1967), a także wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989), którego pracami kierował następnie jako wiceprezes i prezes. Debiutował zbiorem prozy poetyckiej Na karuzeli sekundnika (1958). Był wówczas członkiem Koła Młodych Pisarzy, a następnie Związku Literatów Polskich. Opublikował m.in. zbiory wierszy: Zbliżenia (1968), Pergamin piasku (1994), Znaki. Przypowieść o narodzinach miasta (2000), Słowa i znaki (2004). Jest ponadto autorem, współautorem lub redaktorem szeregu książek poświęconych wiedzy o zdrowiu i dziejom medycyny oraz środowiska lekarskiego, m.in.: Choroby, których można uniknąć (1971), Epitafium dla ospy (1991), Zapaść (1991), Ślady na ziemi (2003), Czas nadziei (2004), Spotkania ludzi i idei (2007), Pogranicza. Medycyna, historia, literatura (2012) oraz Ospa 1963. Alarm dla Wrocławia (2017). Redagował ponadto wydawaną przez SPP serię poetycką „Z kołatką”, „Dolnośląski Diariusz Lekarski” (1994–1997), a także rocznik literacki „Pomosty” i regionalny „Brzask”. W uznaniu swoich zasług uhonorowany godnością Honorowego Obywatela Trzebnicy (2000), a także Nagrodą Wrocławia (2010). Mieszka we Wrocławiu.