Odnaleziona po latach powieść Krystyny Feldman. Nie wiadomo, gdzie i w jakich latach powstawała, ale Światła, które nie gasną (Wydawnictwo Miejskie Posnania) są przepełnione teatralnym naturalizmem, na tyle uniwersalnym, że obecnym w podobny sposób we wszystkich teatrach, niezależnie od momentu historycznego.

Powieść ta to przede wszystkim dowód na wszechstronność artystyczną Krystyny Feldman, ale też dowód na to, jakim była czujnym obserwatorem kulis teatru i zwykłej codzienności. To wykład o życiu teatru i życiu w teatrze – ze wszystkimi jego wadami i zaletami, gęstymi dialogami, przeplatającymi się indywidualnościami i złośliwościami.

Polska tuż po II wojnie światowej. Zespół teatru dramatycznego przygotowuje się do wystawienia Balladyny. Aktorzy, próby, kostiumy, reflektory, statyści, reżyserzy… Plotki, romanse, zdrada, miłość, przywiązanie… Opowieść o sztuce życia, o ludziach teatru i ich losach naznaczonych okupacją w zwykłej polskiej codzienności drugiej połowy lat 40. XX wieku.