Dramaty Havla

Nakładem Krytyki Politycznej ukazały się Utwory sceniczne Václava Havla.

Książka zawiera szesnaście utworów, które przetłumaczyli Andrzej S. Jagodziński, Janusz Anderman, Irena Bołtuć oraz Józef Waczków. Havel utwory sceniczne pisał już w młodości. Za jego pierwszą ważną sztukę uważane jest opublikowane w 1963 roku Garden Party, które – podobnie jak kolejne utwory: Powiadomienie (1965) i Puzuk, czyli uporczywa niemożność koncentracji (1968) wystawione zostały w praskim teatrze Divadlo na Zábradlí, a następnie rozsławiły go za granicą. Chyba jeszcze większą popularność przyniosły mu jednoaktówki z lat siedemdziesiątych: Audiencja, Wernisaż oraz Protest.

Havel był płodnym autorem dramatów szczególnie w latach 60., 70. i 80. Do pisania sztuk teatralnych wrócił też w ostatnich latach życia: jego sztuka Odejścia z 2007 roku doczekała się adaptacji filmowej .

Przez dramaty Havla przewija się nieustannie kilka istotnych motywów: ludzki egoizm, zakłamanie i tchórzostwo, a także władza totalitarna i używany przez nią język służący za  narzędzie zniewolenia jednostki. Utwory Havla interpretuje się często jako krytykę konkretnej, komunistycznej rzeczywistości polityczno-społecznej, ale dramaty te stanowią także uniwersalny komentarz na temat kondycji ludzkiej w ogóle. Komentarz szyderczo – ironiczny , ponieważ zdecydowana większość postaci to antybohaterowie.