Zmarł Ryszard Przybylski (ur. 1928 w Równem na Wołyniu) wybitny historyk literatury polskiej i rosyjskiej, historyk idei, emerytowany profesor IBL PAN.

Przybylski zajmował się m.in. klasycyzmem, twórczością Słowackiego, Chopina, Mickiewicza, Różewicza i Iwaszkiewicza, a także hermeneutyką biblijną i doświadczeniem wewnętrznym ojców pustyni. „Należał do ścisłej światowej czołówki znawców twórczości Osipa Mandelsztama; znakomity tłumacz i edytor próz Osipa i Nadieżdy Mandelsztamów, Achmatowej, Dostojewskiego. Jego esej Śmierć Stawrogina, ogłoszony w „Tekstach Drugich” w roku 1970 (reedycja w tomie pt. Sprawa Stawrogina, 1996), spowodował interwencję Ambasady ZSRR i ściągnął na autora zakaz druku. W roku 1964 ukazała się jego legendarna dziś książka Dostojewski i „przeklęte problemy” – oparta na materiałach w owym czasie w większości jeszcze niepublikowanych, odkrywcza tak interpretacyjnie, jak źródłowo, wznowiona w roku 2010. Przybylski jest laureatem wielu nagród, w tym Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury, Nagrody Kościelskich, Nagrody im. Jurzykowskiego, Nagrody im. Reymonta, oraz kilku nominacji do Nagrody Literackiej Nike”. (sic!)

Swoje książki publikował w ostatnich latach w wydawnictwie sic! Tam ukazały się m.in. tak znakomite prace jak: Baśń zimowa (wydanie drugie), Dostojewski i przeklęte problemy (wydanie pierwsze), Homilie na ewangelię dzieciństwa (wydanie pierwsze krajowe)  i Krzemieniec, opowieść o rozsądku zwyciężonych (wydanie pierwsze).

W Gazecie Wyborczej Marek Radziwon pisał o „Krzemieńcu…”: „Książka Przybylskiego, wybitnego historyka literatury, to esej, w którym autor chętnie wykracza poza ramy historycznej opowieści. O przygotowaniach Czackiego i Kołłątaja do uruchomienia szkoły pisze: „ani jednej pustej obietnicy, czego nie da się powiedzieć wielu szkołach w Polsce AD 2002, w której dziesiątki „wyższych uczelni” plotą banialuki o swych naukowych możliwościach”.