Żydzi w kulturze polskiej

„Żydzi w kulturze polskiej” (Więź) Aleksandra Hertza to wznowienie klasycznego studium o roli Żydów w kulturze polskiej, autorstwa wybitnego eseisty i socjologa mieszkającego od wojny w Nowym Jorku, zmarłego w 1983 roku. 

„Zasadniczym momentem w tej książce – pisał Hertz – jest pokazanie Żydów polskich jako społeczności kastowej. Z tego faktu – jak sądzę – wynikają inne, zasadnicze elementy tego, co w Polsce nazywało się kwestią żydowską”. Studium to Hertz uważał za opus magnum swego życia.

Aleksander Hertz (1895–1983) – socjolog, pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej, był synem powstańca styczniowego. Studiował w Warszawie i w Wiedniu, doktorat uzyskał z filozofii za pracę o Heglu. Przed II wojną światową publikował prace z socjologii politycznej, zajmował się historią myśli socjologicznej. Był wykładowcą w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, jego prace z zakresu socjologii teatru miały charakter pionierski. Od 1940 r. przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie m.in. prowadził antykwariat. Po wojnie opublikował m.in. „Amerykańskie stronnictwa polityczne” (1957), „Refleksje amerykańskie” (1966), „Wyznania starego człowieka” (1979).