13 kwietnia ukaże się „Ostatnia gospoda. Zapiski” (WAB) węgierskiego noblisty Imre Kertesza w przekładzie Kingi Piotrowiak-Junkiert.
Znak równości stawiany między 11 września a Auschwitz, Europa, która kapituluje przed terrorem „niczym tania kurwa przed spuszczającym lanie sutenerem” – w swoich zapiskach z lat 2001-2009 noblista Imre Kertész nie rezygnuje z wyrazistych i ostrych obserwacji współczesności. Jednak książka ta jest przede wszystkim brutalnie szczerym studium przemijania – choroby, starości, spadku kreatywności, a wreszcie – czekania na śmierć.
W brutalnie szczery sposób Kertész opisuje siebie jako niewolnika własnej fizjologii, nękanego bezsennością, problemami z pęcherzem i nasilającą się chorobą Parkinsona. Ostatnia gospoda to także opis „ponoblowskiej” codzienności pisarza. Z jednej strony luksusowe hotele, drogie restauracje, zagraniczne wyjazdy, z drugiej – coraz wyższe oczekiwania czytelników, jakie wiążą oni z tytułem noblisty. Częste odczyty, spotkania autorskie, a także bolesne ostrze krytyki, z którą musi się zmierzyć, i poczucie osamotnienia – to wszystko skutkuje spadkiem kreatywności i twórczym kryzysem, tym boleśniejszym, że potrzeba pisania jest dla niego dojmująca –zapowiada wydawca
Kertesz urodził się w ubogiej rodzinie żydowskiej. W 1944 w wieku 15 lat został wywieziony do obozu w Oświęcimiu, później przeniesiony do Buchenwaldu. Oprócz matki, cała jego rodzina zginęła w czasie wojny. Doświadczenia te wywarły decydujący wpływ na jego późniejszą twórczość.
W 1945 powrócił na Węgry, gdzie od 1948 pracował jako dziennikarz w gazecie „Világosság”. Z pracy został zwolniony w 1951 roku, gdy czasopismo stało się oficjalnym organem węgierskiej partii komunistycznej. Potem pracował m.in. w służbach prasowych Ministerstwa Przemysłu, skąd również go zwolniono w 1953 roku. Od lat pięćdziesiątych zajmował się głównie tłumaczeniem (m.in. Freuda, Hoffmanstahla, Nietzschego, Canettiego, Wittgensteina) i pisaniem. Jest autorem książek: Los utracony, Fiasko, Kadysz za nienarodzone dziecko, Likwidacja. Publikuje także opowiadania, m.in. Angielską flaga, i książki eseistyczne, m.in. Język na wygnaniu, Ja, inny. Kronika przemiany oraz Dziennik galernika, który w 2007 roku znalazł się w finale Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. W 2006 opublikował wywiad z samym sobą Dossier K., w 2014 roku Ostatnią gospodę. W 2002 roku otrzymał Nagrodę Nobla za „pisarstwo, które broni kruchych doświadczeń jednostki przed barbarzyńską arbitralnością historii”.