Nakładem Centrum Kultury w Lublinie ukazał się nowy przekład powieści Fiodora Dostojewskiego Bracia Karamazow. Jest on rozszerzeniem tłumaczenia przygotowanego przez Cezarego Wodzińskiego na potrzeby teatralnej  adaptacji w Teatrze Provisorium z roku 2011. Do wydania dołączona jest  płyta DVD zawierająca rejestrację spektaklu.

Płyta i książka są docelowo zaprojektowane jako niezależne publikacje, oryginalnie zintegrowane z myślą o dystrybucji.

Jak informuje wydawca:  tłumaczenie Wodzińskiego jest pierwszym w języku polskim przekładem nie tylko literackim, ale też przygotowanym z głęboką znajomością kontekstu filozoficznego Dostojewskiego i autorów go inspirujących. Koncepcja przygotowania pełnego wydania, pojawiła się wraz z bardzo dobrym przyjęciem tłumaczenia scenariusza – gdzie podkreślano wielokrotnie, głębokie zmiany dokonane przez Wodzińskiego wobec istniejących tłumaczeń oraz adekwatność tych zmian w kontekście oryginalnego tekstu rosyjskiego.

Braci Karamazow  na polski przekładano kilkukrotnie, także w  XXI  wieku. Czy zachodzi istotna potrzeba nowego tłumaczenia tego dzieła?

Na to pytanie trzeba odpowiedzieć twierdząco, gdy okazuje się, że tłumaczem jest ni mniej, ni więcej, tylko Cezary Wodziński – znany filozof, wybitny znawca nie tylko hermeneutyki, ale także myśli rosyjskiej. Wystarczy wspomnieć, że prof. Wodziński doktoryzował się na podstawie rozprawy Wiedza i zbawienie. Studium myśli Lwa Szestowa i że dekadę później zasłynął monografią Św. Idiota. Projekt antropologii apofatycznej, poświęconą zjawisku jurodstwa – zajmującemu zresztą centralne miejsce w świecie powieściowym Dostojewskiego (nie tylko tytułowa postać Idioty, ale też postać Aloszy Karamazowa). Krótko mówiąc, mało jest w Polsce ludzi pióra tak jak Wodziński przygotowanych do takiego zadania. I już teraz można powiedzieć, że to tłumaczenie Braci Karamazow stanie się wydarzeniem – pisze Leszek Kolankiewicz

Cezary Wodziński – polski filozof, historyk filozofii, tłumacz i eseista, prof. dr hab., wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 1979-1985 studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1989 roku obronił doktorat „Wiedza i zbawienie. Studium myśli Lwa Szestowa” pod kierunkiem prof. Barbary Skargi. Habilitował się w 1994 roku pracą „Heidegger i problem zła”, która została nagrodzona przez Prezesa Rady Ministrów. Od 2001 roku profesor zwyczajny UJ w Krakowie.