„Rodzina Jołtyszewów” Romana Sienczina (Noir Sur Blanc) to epos o zwykłej rosyjskiej rodzinie, która – w nowych warunkach ekonomicznych, po upadku ZSRR – ulega społecznej degradacji. 

Po utracie pracy, a tym samym mieszkania w mieście, wpada w straszliwy, choć absolutnie realny świat rosyjskiej wsi w głębi kraju (niedaleko tajgi i Gór Sajańskich), bez dróg, bez lekarstw, bez wygód i środków do życia. Senczin jest okrutny i nie oszczędza nikogo. Opisuje spokojnie, niemal w tonie gawędy, jak jego bohaterowie tracą najpierw ludzką twarz, a potem życie w tej swego rodzaju szkole przetrwania.

Powieść jest świetnie skonstruowana, pozornie mało istotne zdarzenia układają się w dramatyczny ciąg wiodący do nieuniknionej tragedii.

Renata Pera napisała na swoim blogu: „Powieść „Rodzina Jełtyszewów” (taki wariant tłumaczenia na język polski wydaje mi się najbardziej odpowiedni) to portret zbiorowy rodziny i każdego z jej członków z osobna: Nikołaja, Walentyny oraz ich syna Artema. Po tym, jak Nikołaj zostanie zmuszony do odejścia ze służby w milicji, mieszkanie w mieście z żoną (bibliotekarką) i niepracującym, 25-letnim synem staje się wydatkiem, na który nie będzie ich stać. Jedynym wyjściem z sytuacji wydaje się więc przeprowadzka na wieś, gdzie mieszka ciotka Walentyny. Wieś ma być synonimem lepszego życia, w zgodzie z naturą, na świeżym powietrzu i z warzywami z własnego ogródka. Pojawia się też długofalowy i ambitny cel, jakim jest budowa domu. Jednak od początku czytelnik odnosi wrażenie, że bohaterowie raczej zaklinają rzeczywistość, niż rzeczywiście wierzą w poprawę losu, choć tylko Artem otwarcie przyznaje, że nie chce wyprowadzki na wieś, której nie zna i z którą nie ma żadnych związków. Odnosi się to również do mieszkając tam ciotki Walentyny, Tatiany, z którą dotąd członkowie rodziny nie utrzymywali żadnych kontaktów. Jedynie Walentyna próbuje wskrzesić w sobie jakieś wspomnienia z dzieciństwa, które spędziła w okolicy, ale to za mało, aby uwierzyć, że naprawdę chce resztę życia spędzić na syberyjskiej wsi”.

Roman Sienczin (ur. 1971) – rosyjski prozaik, autor powieści, opowieści i opowiadań, komentator życia literackiego w Rosji, autor jest regularnie nominowany do prestiżowych rosyjskich nagród literackich, m.in. do nagrody Bolszaja Kniga, Nacionalnyj Bestseller i rosyjskiego Bookera. Wybrana bibliografia: Вперед и вверх на севших батарейках (2008), Елтышевы (2009), Лед под ногами (2010), Информация (2011), Зона затоплениа (2015).