Już w najbliższy piątek w Teatrze Śląskim w Katowicach odbędzie się premiera przedstawienia opartego na reportażu Małgorzaty Szejnert pt. „Czarny ogród” (finałowa siódemka Angelusa w 2008 roku), o mieszkańcach dwóch robotniczych dzielnic Katowic: Giszowca i Nikiszowca. Inscenizację wyreżyserował Jacek Głomb.

Katowicka „Gazeta Wyborcza” pisała: „To chyba pierwszy spektakl traktujący o Górnym Śląsku i Ślązakach, który przygotowuje osoba z zewnątrz, niezwiązana z tą tradycją, pośród której w większości wyrastaliśmy: my odbiorcy i biorący w nim udział artyści, których na scenie ma być kilkudziesięciu”.

Kazmimierz Kutz tak charakteryzował „Czarny ogród”: ”Nagromadzenie wiedzy, obfitość faktów i całego gąszczu pogranicznych losów ludzi – a zwłaszcza talent autorki – zapierają dech. Książka pani Szejnert da się przyrównać do olbrzymiego meteorytu, który spadł na naszą ziemię. To z całą pewnością „dzieło życia” autorki. Dla mnie to arcydzieło w zbiorze śląskiej tematyki, które ukazuje autentyczną magię Górnego Śląska i mądrą filozofię długiego trwania jego mieszkańców (którą pani Szejnert wyłuskała w rozmowach z ludźmi) – „A my to smolymy!”.”

Małgorzata Szejnert (ur. 1936) dziennikarka, reporterka, pisarka. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego (1958). Laureatka Literackiej Nagrody Mediów Publicznych Cogito, Górnośląskiego Tacyta, finalistka Nagrody Literackiej Nike, Nagrody Literackiej Gdynia i Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Jedna ze współzałożycielek „Gazety Wyborczej”.

Jej debiut książkowy to zbiór reportaży o Polonii amerykańskiej pt. Borowiki przy ternpajku (1972, 1974).

W latach 1973-1981 była reporterką i kierowniczką działu reportażu w tygodniku „Literatura”. Reportaże z tych lat zawarła w tomach: Ulica z latarnią (1977), I niespokojnie tu i tam (1980).

W latach 80. zaangażowała się w działalność opozycyjną. Po ogłoszeniu stanu wojennego odmówiła pracy w mediach oficjalnych i straciła pracę w „Literaturze”.

W 1988 roku wydała wywiad rzekę ze znanym reżyserem, krytykiem, historykiem teatru i dyrektorem Teatru Narodowego, Bohdanem Korzeniewskim Sława i infamia.

Od 1990 roku przez 15 lat prowadziła dział reportażu „Gazety Wyborczej”. Wychowała i wyszkoliła wielu młodych reporterów. Po przejściu na emeryturę zajęła się zbieraniem materiałów do książki Czarny ogród (2007).

Dwa lata później wydała książkę reporterską Wyspa klucz, poświęconą historii Ellis Island, małej wyspy u wybrzeży Nowego Jorku, która była nazywana bramą do Ameryki.