„Na końcu języka” to książka jakiej w Polsce brakowało. Kornelia Mazurczyk i Zbigniew Rokita rozmawiają z prof. Andrzejem Pisowiczem o fascynujących zależnościach między językiem a polityką i kulturą. 

To podróż w czasie i przestrzeni: od starożytności, gdy Grecy na złość wszystkim zaczęli pisać od lewej do prawej, przez XIX-wieczną Warszawę w której 27 listopada 1900 roku Henryk Sienkiewicz wymyślił słowo „pocztówka”, aż po Związek Radziecki, gdzie popularnym imieniem był MELS (skrót od Marks-Engels-Lenin–Stalin). Na końcu języka pokazuje, że język potrafi zmieniać bieg historii.

Dzisiaj na targach książek w Białymstoku obędzie się premiera książki opublikowanej przez Fundację Sąsiedzi.

O książce pisał Jan Miodek: „Już pierwsza strona wywiadu-rzeki z prof. Andrzejem Pisowiczem przynosi fascynujące rozważania na temat etymologii herbaty i czajnika. A potem z coraz większą intelektualną przyjemnością wczytujemy się w kolejne fragmenty tej niezwykłej rozmowy z krakowskim językoznawcą, odsłaniającym przed czytelnikami nie tylko pochodzenie rozlicznych form, ale także uniwersalne mechanizmy decydujące o takim, a nie innym rozwoju języków świata. A że jest prof. Pisowicz znawcą języków irańskiego, ormiańskiego i gruzińskiego oraz włada wieloma jeszcze innymi językami, jego wypowiedzi imponują niezwykłą erudycją i kompetencją, odznaczając się zarazem – w czym upatruję największą wartość tego przedsięwzięcia – wyjątkową prostotą i komunikatywnością. Są zarazem kopalnią wiadomości o krajach, których języki są zawodową fascynacją Profesora”.

Zaś Ziemowit Szczerek uzupełniał: „Książkę czyta się z wielką przyjemnością i z oczami otwartymi ze zdumienia: a więc to stąd się wzięło! A więc to dlatego! To książka o języku z narracją o wartkości książki sensacyjnej. Świetny rozmówca, który wie jak mówić ciekawie i świetni dziennikarze, którzy wiedzą, jak ciekawie pytać”.

Prof. dr hab. Andrzej Pisowicz (ur. 1940) , jest pracownikiem naukowym Instytutu Filologii Orientalnej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Studiował iranistykę na UJ (lata 1957-61) oraz armenistykę na Uniwersytecie Państwowym w Erywaniu (Armeńska SRR, 1961-63).

Studia armenistyczne uzupełniał we Francji:  Ecole Nationale des Langues Orientales Vivantes w Paryżu, 1966-67 (język zachodnioormiański) oraz Institut Catholique, Paryż, 1966-67 (język staroormiański). Doktorat armenistyczny (1974), habilitacja iranistyczno-armenistyczna (1985), tytuł profesorski – 2002.

Autor m.in. Gramatyki ormiańskiej (Kraków 2001) obejmującej opis języka staroormiańskiego (tzw. grabaru) oraz dwu języków nowoormiańskich (wschodniego i zachodniego). Współautor i redaktor naukowy Małego słownika ormiańsko-polskiego / polsko-ormiańskiego (716 stron, Kraków 2006; nowe wydanie wyjdzie drukiem w 2010 r.).

Od 1980 działa w Kole Zainteresowań Kulturą Ormian przy krakowskim oddziale Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, a od 1990 w Ormiańskim Towarzystwie Kulturalnym. Popularyzator wiedzy o Armenii i jej kulturze (m.in. wydał Słownik pisarzy radzieckiej Armenii, Warszawa 1992).

Przez wiele lat uczył języka ormiańskiego w Instytucie Filologii Orientalnej UJ. W 1993 prowadził wykłady z dialektologii ormiańskiej na Uniwersytecie w Lejdzie (Holandia).