Conradiana Rafała Marcelego Blütha w wydawnictwie Więzi.

Szkice pisane przystępnym językiem, a przy tym zachowujące walor pracy naukowej, są barwną opowieścią o różnych aspektach twórczości i biografii Conrada. Blüth pytał o psychologiczne powody młodzieńczej decyzji opuszczenia kraju przez przyszłego pisarza, tropił związki jego biografii z twórczością, analizował pesymistyczny, choć wolny od rozpaczy światopogląd Conrada. W książce po raz pierwszy przedrukowano cały zachowany dorobek conradowski Rafała Marcelego Blütha, dotychczas w dużej części rozproszony w prasie międzywojennej.

Stanisław Obirek, StudioOpinii.pl: Po raz pierwszy zetknąłem się z nazwiskiem Rafała Marcelego Blütha (1891-1939) przy lekturze wydanych w 1987 roku przez Piotra Nowaczyńskiego w wydawnictwie Znak tomu  Pisma literackie. Wtedy zrobił na mnie wrażenie głosu osobnego. Tak o literaturze wówczas nie pisano. […] Dobrze się stało, że ten, jak pisało wielu jego przyjaciół, „najwybitniejszy intelektualista okresu międzywojennego” po latach przemówił swoim własnym głosem.

Rafał Marceli Blüth, ur. 17 VII 1891 w Warszawie, zm. 13 XI 1939 w Natolinie. Krytyk literacki i historyk literatury, publicysta, znawca literatury rosyjskiej (głównie Puszkina i Gogola). Związany z katolickim ruchem intelektualnym, od 1934 r. współpracował z kwartalnikiem „Verbum”. Główne swe prace publikował właśnie tu, a także w „Drodze”, „Przeglądzie Współczesnym” i „Ateneum”. Aresztowany przez gestapo, zginął w zbiorowej egzekucji.