Kresy kresów. Stanisławów Tadeusza Olszańskiego (Iskry). 

Tadeusz Olszański, publicysta „Polityki”, autor wielu książek oraz tłumacz literatury węgierskiej, tym razem powraca do swoich korzeni – do Stanisławowa. Do trzeciego po Krakowie i Lwowie miasta Galicji, miasta styku wielu kultur, miasta z pasjonującą historią, dziś zapomnianego, z wytartą ze współczesnych map nazwą. Miasta założonego w XVII wieku przez ród Potockich, stolicy Podkarpacia i Pokucia, gdzie przez stulecia obok siebie żyli Polacy, Rusini, Żydzi, Ormianie, Huculi i Węgrzy. Miasta o szczególnie tragicznych losach w czasie II wojny światowej, dotkniętego wywózkami na Sybir, zagładą ludności polskiej i żydowskiej. Miasta bohaterskiego o ciągle polskim rodowodzie, w którego dzieje wplecione są losy autora oraz najbliższych jego przyjaciół. Wspomnienia są szeroko obudowane faktografią, opisem tragicznych i nieznanych dotąd wydarzeń będących ważnym przyczynkiem do naszej współczesności.

Tadeusz Olszański, dziennikarz, publicysta, tłumacz. Syn Tadeusza Olszańskiego i Katarzyny Simenfalvy, z pochodzenia Węgierki. Urodził się i dzieciństwo spędził w Stanisławowie.

W czasie drugiej wojny światowej przebywał jako uchodźca na terenie Węgier. Ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Od tego czasu pracuje jako dziennikarz, specjalizujący się głównie w tematyce Węgier oraz sporcie. W latach sześćdziesiątych kierował działem sportowym w redakcji „Sztandaru Młodych”. Później pracował w redakcji „Sportowca”, Telewizji Polskiej oraz w Krajowej Agencji Wydawniczej. W latach 1990–1994 pracował jako korespondent Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech oraz w Jugosławii. Publicysta tygodnika „Polityka”. Jako dziennikarz sportowy wielokrotnie relacjonował Igrzyska Olimpijskie. Jest również autorem wielu książek o tematyce sportowej. Dokonał ponadto około 40 przekładów literatury węgierskiej, w tym Chłopców z placu broni Ferenca Molnára i Byłem asystentem doktora Mengele Miklosa Nyiszli. Zdobył wiele krajowych i zagranicznych nagród oraz wyróżnień. W latach 1986–1990 był dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie. Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Republiki Węgierskiej.