Pamiętnik Grynberga

Pamiętnik 3 Henryka Grynberga we wrześniu w wydawnictwie Czarne. 

W niniejszym tomie swoich pamiętnikarskich zapisków, datowanych od kwietnia 2014 do lutego 2017 roku przeważnie w McLean pod Waszyngtonem, Henryk Grynberg, prozaik, poeta i eseista, dobitnie komentuje bieżące gry polityczne i międzynarodowe, rewidując przy tym doniesienia mediów, zwłaszcza dotyczące Żydów i Izraela. Dzieli się wrażeniami z wydarzeń kulturalnych i lektur – zwłaszcza na temat Holokaustu – oraz spotkań z czytelnikami. I jak zwykle energicznie polemizuje. Wspomina ludzi, którzy z jego świata odeszli, żegna tych, którzy – coraz częściej – odchodzą. A jednocześnie uwaznie obserwuje przyrodę i z poetycką wrażliwością oraz dowcipem i wdziękiem opisuje faunę swojego zakątka, „bezdomne” lisy i sarny – z przychówkiem – które regularnie odwiedzają zapuszczony, zaciszny backyard za oknem jego gabinetu, „towarzysząc” mu godzinami przy pracy. Dramatyczna kompozycja tych emocjonalnych zapisków sprawia, że czyta się je nie jak fragmenty rzeczywistości, lecz fascynującą całość.

Henryk Grynberg urodził się w 1936 roku w Warszawie, lecz wychowywał się na wsi, na wschodnim Mazowszu. Lata 1942–44 przeżył w kryjówkach i na tzw. aryjskich papierach. Szkołę średnią ukończył w Łodzi. W latach 1954–58 studiował na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, po czym został aktorem w Państwowym Teatrze Żydowskim w Warszawie. Pod koniec 1967 roku odmówił powrotu z występów w USA. Odbył studia magisterskie z literatury rosyjskiej na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, po czym przez dwadzieścia lat pracował w U.S. Information Agency i Głosie Ameryki w Waszyngtonie.

Jest autorem powieści: Żydowska wojna (1965, 1989, 2001), Zwycięstwo (1969, 1990, 2001), Życie ideologiczne (1975, 1992), Życie osobiste (1979, 1992), Życie codzienne i artystyczne (1980, 1991), Kadisz (1987, 1992), Dziedzictwo (1993); zbiorów opowiadań: Ekipa Antygona (1963), Szkice rodzinne (1990); Drohobycz, Drohobycz (1997); zbioru esejów Prawda nieartystyczna (1984, 1990, 1994, 2002); tomików poezji: Święto kamieni (1964), Antynostalgia (1971), Wiersze z Ameryki (1980), Wśród nieobecnych (1983), Pomnik nad Potomakiem (1989, 1993), Rysuję w pamięci (1995) oraz Z Księgi Rodzaju (2000); dramatów: Kronika (1987, 1994), Pamiętnik pisany w stodole (1992), Kabaret po tamtej stronie (1997); oraz opowieści dokumentalnych Pamiętnik Marii Koper (1993), Dzieci Syjonu (1994), Memorbuch (2000, finalistka Nagrody Nike). Jego proza jest tłumaczona na angielski, francuski, niemiecki, włoski, hebrajski, holenderski i czeski.