Fundacja Instytutu Reportażu wznawia słynne książki Hanny Krall. 

Nowe wydanie „Sześciu odcieni bieli” Hanny Krall składa się z dwóch książek: przełomowej w polskim reportażu książki tytułowej (w 1978 roku krytycy podkreślali nową, wynalezioną przez Krall metodę reporterskiego pisania) oraz z książki „Trudności ze wstawaniem”, która wyszła w Polsce nielegalnie w podziemnym wydawnictwie Pokolenie w 1988 roku.

Znalazły się w niej teksty z dwóch książek zakazanych przez ówczesne władze. Cały, świeżo wydrukowany nakład jednej został pocięty i przemielony na makulaturę, a metalowy skład drukarski drugiej – przetopiony w piecu. Teksty mogły ukazać się tylko poza oficjalnym obiegiem. Reportaże Hanny Krall, zebrane w tym tomie, uważane są za najwybitniejsze teksty non-fiction, jakie powstały w PRL.

Hanna Krall urodziła się w 1937 roku w Warszawie, pracowała jako reporterka m. in. w „Polityce”, specjalizując się w reportażu opisującym życie codzienne i losy pozornie zwyczajnych ludzi. W roku 1977 ukazała się jej najsłynniejsza książka – Zdążyć przed Panem Bogiem, będąca autorskim zapisem rozmów prowadzonych z Markiem Edelmanem, lekarzem i dowódcą powstania w getcie warszawskim. „Zastosowana tu technika dwóch planów czasowych, wzbogacona o przeplatające się ze sobą wątki fikcyjne i dotyczące postaci autentycznych, wykorzystana została później w dwóch powieściach: grającej z autobiografizmem Sublokatorce oraz Oknach. Zdążyć przed Panem Bogiem otwiera w pisarstwie Krall rozdział tematyki żydowskiej, którą kontynuuje zarówno Sublokatorka, jak i drukowane m. in. w „Gazecie Wyborczej”, a następnie wydawane w formie książkowej reportaże (Hipnoza, Taniec na cudzym weselu)”.

Tak mówił o Krall, w swoim programie Marcel Reich-Ranicki: „Hanna Krall wszystko relacjonuje i niczego nie komentuje. Autorka jest tak oszczędna, że w porównaniu z nią Hemingway to niemal gaduła. (…) Tu nie ma dobrych chęci, tu jest świadectwo niesłychanej intensywności i tu naprawdę pokazano, co tam się stało… To jest najważniejsze u Hanny Krall, żadnego sentymentalizmu, żadnego miłosierdzia, lecz twarda opowieść o tym, co było. To wstrząsające i wzruszające.” (Marcel Reich-Ranicki, „Kwartet literacki”, TV ZDF, przedruk „Polityka” 1996, nr 11)