Rosyjska pisarka po raz pierwszy otrzymała Austriacką Nagrodę Państwową w dziedzinie literatury europejskiej. W Salzburgu w Domu Mozarta została ona wręczona Ludmile Ulickiej.

Książki pisarki zostały przetłumaczone na ponad 30 języków. W 1994 roku jej powieść „Sonieczka” uznano we Francji za najlepszą przetłumaczoną książkę roku. Autorka została nagrodzona prestiżową francuską nagrodę Medici. W 1998 roku Ulicka za „Sonieczkę” otrzymała włoską nagrodę literacką imienia Giuseppe Acerbi.

W Polsce do tej pory ukazało się sześć książek rosyjskiej pisarki, w tym wspomniana „Sonieczka” i „Zielony namiot”. Oto krótka charakterystyka tej ostatniej powieści: „Życie pod władzą radziecką toczyło się podziemnym nurtem, w skromnych mieszkaniach, w ciasnych kuchniach – tam spotykali się dysydenci, nie ci z pierwszych stron gazet, ale zwykłe „mrówki”, działające w samizdacie, rozpowszechniające zakazaną literaturę i zakazane idee. Bohaterowie Ulickiej przeżywają miłości i osobiste dramaty, zaczytują się Doktorem Żywago, odkrywają Galicza, Okudżawę, Wysockiego, potem Brodskiego, a wszystko w cieniu bezdusznej państwowej machiny, w nieustannej obawie przed KGB. Jak to się stało, zdaje się pytać autorka, że ludzie, którzy potrafili wówczas zachować niezależność, żyli innym, „niesowieckim” życiem, w nowej rzeczywistości wszystko to zmarnowali, że nie wychowali następców? Książki Ludmiły Ulickiej bywają nazywane „encyklopedią rodziny rosyjskiej”. Zielony namiot jest tej encyklopedii kolejnym rozdziałem. Opisuje zwyczajne życie w cieniu Wielkiej Historii. Ale jak przedstawione!
Przenieśmy się zatem do ówczesnej Moskwy, z jej starymi ulicami, przypominającymi dawniejsze czasy, Pietrowką, mostem Kuznieckim i… więzieniem na Łubiance”. (Głos Rosji)